Boeken

Recensie: We’re all damaged door Matthew Norman

Ik houd van boeken. Het kan je niet ontgaan zijn, als je dit blog al langer volgt. Ik lees altijd in fases. Er zijn hele periodes dat ik alleen biografien lees. Of thrillers. Of alleen Fantasy. Scratch that… ik zal altijd tijd vinden voor Fantasy! Maar ik kan ook plots alle Jane Austens achter elkaar lezen. Gevolgd door Charlotte Brontë. Ik zit nu blijkbaar in een periode dat ik boeken lees waar ik vrolijk van word. Furiously Happy van Jenny “The Blogess” Lawson was er zo een. Net zoals You’re never weird on the Internet (almost) van Felicia Day. Niet voor alle boeken die ik lees schrijf ik echter een recensie. Het boek – of de schrijver – moet me echt geraakt hebben, positief of negatief. Matthew Norman deed dat al met zijn debuut novel. Dus het kan niet echt als een verrassing komen dat ik een rondedansje maakte toen ik hoorde dat ik via NetGalley een kopie kon krijgen van zijn tweede boek. En eerlijk is eerlijk: zijn tweede boek stelt niet teleur.

In We’re all damaged leren we een dertiger kennen, net gescheiden, die terugkeert naar zijn geboortedorp wanneer zijn opa op sterven ligt. Het zijn een paar zware weken, niet de beste die hem te wachten staan. Ik zal de verrassing niet verpesten, maar in We’re all Damaged maak je kennis met een paar prachtige karakters. Aardige mensen, minder aardige mensen, mensen die dingen doen die ze niet zouden moeten doen, maar uiteraard toch doen. En allemaal weten ze je te raken. Zelfs de moeder. Tenminste op het einde dan. Ik kan gerust stellen dat het Matthew Norman opnieuw is gelukt. Hij kreeg me aan het lachen. Ik vergeleek zijn schrijfstijl met die van Olivia Goldsmith. En die vergelijking staat nog steeds. Als je een grappig boek zoekt, een boek dat je aan het lachen maakt en je een goed gevoel geeft over je eigen disfunctionele familie, lees dan vooral We’re all damaged. Je krijgt er geen spijt van!