London Marathon 2022: had ik toen al longkanker?
Er rolde een foto binnen via e-mail. Een souvenir van mijn London marathon 2022. De London Marathon is één van de grote zes, samen met Boston, New York, Chicago, Tokyo en Berlijn. Ik zoom in op de foto en schrik. Diverse mensen hebben me vaker verteld dat mijn gezicht als een boek leest. Bij het zien van die foto realiseer ik me dat het waar is: ik zie vertwijfeling en ik lees uit mijn gezicht de gedachte : “Ik heb hier niks te zoeken. Wat een onverstandige keuze om de London marathon te lopen.”
Longkanker is een sluipmoordenaar
Met alle informatie die de afgelopen maanden door de dokters is meegegeven en de diagnoses die gesteld zijn, had ik me toen, aan de start van de London Marathon niet gerealiseerd wat ik me nu afvraag: Had ik bij de start van Marathon London 2022 al longkanker? Het wordt niet voor niks een sluipmoordenaar genoemd!
In mijn achtervolging van de medaille als je alle zes de Major Marathons hebt gelopen, had ik er nog 2 over. Tokyo, waar ik in 2020 was. Maar dankzij Covid werd de marathon Tokyo in maart 2020 gecanceld. Dus London zou nummer 5 worden in plaats van nummer 6. Mijn trainingsplan was vrij intensief, eigenlijk net zo lekker als die voor Tokyo, maar echt lekker ging het niet die 16 weken in de aanloop naar London. Dat gezicht op de foto komt niet uit het niks opzetten.
De twijfel waarom ik eigenlijk ren komt meestal pas op kilometer 30
Meestal ben ik heel zenuwachtig, maar twijfelen? Dat gebeurt meestal pas op kilometer 30, als ik nog 12 km moet lopen. Het trainingsplan had alleen al wat roet in het eten gegooid. Ik voelde me niet okay, het hardlopen kostte veel meer energie dan ik gewend was bij de vorige 10 marathons, het tempo wilde maar niet komen. En luisterend naar mijn lichaam had ik iets meer trainingen overgeslagen en als ik wel was gaan hardlopen had ik niet op de intensiteit gelopen dat gepland stond.
Maar ja, de vijfde ster binnenhalen, in London? Dan hoefde ik daarna alleen nog Tokyo te rennen in maart om de jacht naar de zes sterren medaille te voltooien en daar had ik al een startbewijs voor. Dus niet starten zag ik niet als een optie. Totdat ik aan de startlijn stond. Ik overwoog daadwerkelijk om niet te starten.
Die zesde ster lag echt binnen handbereik na Londen!
Tja, de eerste 14 kilometer ging nog wel. De energie in het startvak, het enthousiasme van de andere renners, die slepen je echt mee. Vaak begin ik daardoor iets te snel. Ook dit keer. Mijn hartslag liep te snel op. Ik liep boven mijn power met als resultaat dat zo rond kilometer 15 mijn tank leeg was. Dat was tevens het moment waarop ik mijn tempo naar beneden afschaalde, de tijd nam om me heen te kijken, en vooral gebruik maakte van de mogelijkheid om op adem te komen en mijn lichaam wat rust te geven.
Er zijn best mensen in mijn omgeving die een marathon onder de 3 uur rennen. Dat is twee keer zo snel als ik ren en ja, dat is best snel. Dat tempo weerhoudt je er ook van om te genieten van de omgeving, foto’s te maken en gesprekken te hebben met andere lopers. En wat een mooie gesprekken heb ik gehad tijdens de London Marathon.
tempo weerhoudt je er ook van om te genieten van de omgeving, foto’s te maken en gesprekken te hebben
Geweldige gesprekken. Dit was mijn derde marathon in 2022 en teruglezend in mijn dagboek, had ik elke finishtijd al naar beneden geschroefd. Ik was blijkbaar niet in staat om naar een personal best te rennen. In London ging het om volharden en vooral doorrennen of kiezen voor wandelen als het lijf op de rem trapte. Maar daarom was London nog wel heerlijk. Elke kilometer werden de hardlopers gedragen door toeschouwers.
En door andere lopers, de 88 jarige uit Japan. Zo trots was hij dat hij de oudste marathonloper in het veld was. Of Ian, die geld bij elkaar had gelopen voor MS onderzoek omdat zijn vader was overleden aan MS. En de kapotte knie van Ian hield hem niet tegen. Hij liep 42 km met pijn ter ere van zijn vader. Er liepen 15 hardlopers met een neushoornpak aan. Enorme pakken die rond de 10kg wegen. De hardlopers moeten 1 uur bij de normale tijd optellen in een neushoornpak. Maar heb je ook de hardloper gezien met een strijkplank op zijn rug met een waslijn?
Terugdenkend aan die 42 km, realiseerde ik me iets anders. Het kan best zijn dat ik niet zo’n moeite had met trainen omdat ik in de rouw was. Of omdat ik een ontsteking had ergens of in de overgang zat. Er waren zat redenen te bedenken waarom mijn energielevel in de aanloop naar London Marathon zo achteruit was gegaan. Driemaal corona gehad, verkeerde voedingskeuzes gemaakt wellicht. Het overlijden van mijn echtgenoot, de vader van mijn kinderen, na een huwelijk van 36 jaar. Maar als ik nu terugkijk naar de momenten van diagnose stellen, zou het zomaar kunnen dat mijn long al bezig was om een tumor te ontwikkelen. En longkanker wordt niet voor niks een sluipmoordenaar genoemd. Longkanker geeft heel vaak pas problemen als het uitgezaaid is naar andere organen via de lymfeklieren.
Die foto, aan de start van de London Marathon, helpt me herinneren dat het echt goed is om naar mijn lichaam te luisteren, ook als je aan het trainen bent met een bepaald doel voor ogen. Ik ben zo blij dat ik de London marathon gelopen heb, maar vooral, dat ik de tijd heb genomen die mijn lichaam nodig had. Had ik al longkanker? Het zou kunnen natuurlijk, het belangrijkste is, is dat ik naar mijn lichaam geluisterd heb! En mijn laatste marathon het laatste gedeelte heb gewandeld en héél veel gekletst. Omdat ook genieten belangrijk is.