Het goede nieuws? Ik heb geen reuma.
Al meer dan een jaar zijn we aan het onderzoeken wat er nu eigenlijk mis is met dat lijf van mij. De rugpijnen, de stijve gewrichten, de ontstekingswaarden die steeds te hoog zijn, die belachelijke vermoeidheid. Het is zo verleidelijk om alles op de overgang te gooien. Mijn huisarts was heel stellig en stuurde me naar de specialist:
“Niet alles ligt altijd aan de overgang.”
Eindelijk gaat om tien over drie de telefoon. “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws, ” opent mijn reumatoloog het consult. De reumatoloog had geen halve maatregelen genomen tijdens mijn vorige bezoek. Zo’n beetje alle mogelijke bloedonderzoeken waren gedaan. En natuurlijk röntgenfoto’s van de handen, voeten, rug en knie. Het is eindelijk tijd voor de uitslag, “Je hebt geen reuma.” Ik hoor het uitroepteken in zijn stem en kijk mijn kinderen opgelucht aan.
“En het slechte nieuws?” vraag ik.
We hebben M-proteïne in je bloed gevonden. Op de stoelleuning naast me, zie ik de knokkels van mijn zoon spierwit worden. “Op zichzelf hoeft dit niks bijzonders te betekenen.”, legt de arts uit, “je kunt het al je hele leven in je bloed hebben. En bij 80% van de mensen waarbij dit wordt gevonden is er niks bijzonders aan de hand. Maar om uit te sluiten dat je bij de 20% zit waarbij het wel mis is, zal ik je doorverwijzen naar een Hematoloog.” Ik hoor hoe mijn dochter met een zucht de spanning uitblaast. En ook ik moet dit laten bezinken. Aan de ene kant voel ik enorme opluchting, het is geen reuma. Aan de andere kant is het wel duidelijk dat er iets mis is met mijn lijf en nu is er, na al die weken wachten, nog steeds geen diagnose.
Wat zijn M-proteïnen eigenlijk?
Als de reumatoloog gelijk heeft, en in 80% van de gevallen de M-proteïnen geen reden voor alarm zijn, waarom rinkelen die bellen dan zo hard, nu ik weet dat ik ze wel heb? Ik vraag Google om raad: “Plasmacellen maken antistoffen en spelen daardoor een belangrijke rol in je afweersysteem.” De moeilijke woorden rijgen zich aaneen en na één zin ben ik het spoor bijster.
Een woord springt in het oog: beenmergkanker
De woekerende plasmacellen in het beenmerg verdringen de andere beenmergcellen. Deze oorlog tussen de cellen veroorzaakt een scala aan problemen, waarvan uitval van het immuunsysteem en nierfalen niet eens de minste zijn. Genoeg problemen om ongerust te zijn.
En nu
Inmiddels heeft de hematoloog diverse bloedtesten gedaan, zijn er skeletfoto’s genomen en heb ik een bot- en beenmergpunctie gehad. De onderzoeken moeten duidelijk maken of ik bij de 80% hoor, die onschuldige M-proteïnen heeft of dat ik de ziekte van Kahler heb. Morgen heb ik een afspraak en krijg ik de uitslag.
Niet alles ligt aan de overgang, maar soms zou ik willen dat het wel zo was. Wish me luck!