Sport

Sportrusten werkt: de halve marathon als training voor NYC marathon

Nog 500 meter. Nog 400 meter. Ik ben 2,5 uur onderweg en ik voel me echt fantastisch. “Allez! Courage!  You made it! ” Disneyland is werkelijk een prachtige plek om een halve marathon te lopen. Langs de hele route staan enthousiaste parkmedewerkers aan te moedigen, er staan Disney karakters waarmee je op de foto kan.

“Allez! Courage!  You made it! “

En zeg nou zelf: het is toch een plaatje zoals de zon opkomt en het Disney kasteel op laat lichten? De uitspraak in het zonnetje zetten wordt deze morgen wel heel mooi gevisualiseerd. Ik passeer Mickey en Minnie op 200 meter voor de finish, die heel toepasselijk in een trainingsoutfit zijn gehesen. Ik had me geen betere trainingsloop kunnen voorstellen. In een triomfantelijke beweging gooi ik mijn armen in de lucht bij de finishlijn.  Een halve marathon. En dit keer voel ik me nog fris bij de finish. Weet je wat dat betekent? Dit betekent dat ik vol vertrouwen kan beginnen aan de hele marathon. Ik heb nu, eindelijk, vertrouwen dat ik het kan. Vertrouwen dat mijn lichaam het aankan. 

Nog 5 weken tot de marathon van New York. Als de halve marathon iets heeft bewezen, dan is het wel dat Sportrusten werkt! Ik volg nog steeds het schema uit het boek de Hardlooprevolutie.  Ik heb de halve marathon gelopen op mijn marathonhartslag (140 slagen per minuut). En ik voel me geweldig. Okay, eerlijk is eerlijk, de laatste 5 kilometer ben ik sneller gegaan dan eigenlijk mocht volgens het schema. Een beetje gesmokkeld dus. Ik vergat mijn ademhalingsoefeningen en liet mijn hartslag teveel oplopen. In plaats van 21 kilometer lopen op 140 slagen per minuut liet ik mijn hartslag na 16 kilometer oplopen naar 156.

Ik vergat mijn ademhalingsoefeningen en liet mijn hartslag oplopen naar 156.

Daar mag ik pas op uitkomen als ik voorbij de 30 kilometer ben! En de 21 kilometer zijn er ook 9 meer dan ik had mogen rennen. Maar het ging zo verdomde lekker!  Volgens mijn schema had ik een halve marathon moeten lopen in 2h44. Ik liep hem in 2h31. Met diverse toiletstops. Iets te snel gerend dus. Maar ik voel me fantastisch! Who cares!

Ik voel me fit genoeg om de rest van de dag in Parijs door te brengen, banjerend door de stad. Het zal wellicht niet het beste idee zijn, om nog meer kilometers te maken zo wandelend door Parijs. Maar het is prachtig weer, de stad laat zich vandaag van haar beste kant zien. Een impromptu jazz concert aan de voet van de Notre Dame, laat me even mijn benen omhoog leggen. Wat een stad!

Maar trainen alleen is niet voldoende om de marathon te lopen. En gezond te blijven. Sinds twee maanden heb ik ook nog mijn eetpatroon omgegooid. Abel James, the fat burning man gaf daarbij een eerste aanzet. Zijn blog en podcasts lieten me zien dat mijn eetpatroon tekort kwam op een aantal gebieden. Ik ontbijt op zijn aanraden met een salade en ’s avonds eet ik vis of vlees met heel veel groente. Ik blijk verzot te zijn op gegrilde zoete aardappelen en geroosterde kikkererwten. Geen suikers, geen brood, geen pasta, geen rijst. Veel avocado, noten, vis, linzen, vlees, spinazie, bonen. En oh ja: pure chocola! En muffins! Zelf gebakken, zonder suiker.

Niet alleen val je af van het hardlopen zelf, maar je gaat als gevolg van een lager gewicht ook sneller lopen. (Prorun.nl)

Echt waar: deze aanpassing in mijn voedingspatroon is echt zo gek nog niet. Voordeel: ik voel me fit en ik heb nog geen moment honger gehad. Bizar is het wel: ik mis het brood en de pasta helemaal niet. En als iemand een grote innemer van brood en pasta was, ben ik dat wel. Maar je raakt er zo snel aan gewend. En mijn buik is me ook dankbaar. Want ook dat heeft het weekendje Disney bewezen: die toilet stops tijdens de halve marathon werden toch echt veroorzaakt door het al te enthousiaste innemen van die overheerlijke Franse croissantjes bij het ontbijt. Mijn lichaam stelt het niet op prijs als ik brood of pasta eet. Dat croissantjes ook in die categorie vallen, was een tegenvaller.

Ik blijk verzot te zijn op gegrilde zoete aardappelen en geroosterde kikkererwten. Geen suikers, geen brood, geen pasta, geen rijst.

De combinatie van hardlopen en de aanpassingen in mijn voedingspatroon heeft ervoor gezorgd dat ik 6 kilo lichter ben. Van 73 kilo naar 67. Zou het waar zijn, wat ze zegggen: dat je snelheid stijgt evenredig met je daling in gewicht?  Mijn BMI is uit de gevarenzone en mijn vetpercentage is 2,7% minder. Zonder te diëten, zonder honger. Gewoon, bewuster eten.  Gezonder eten. Met chocola. En muffins!  Minder kilometers en rustiger hardlopen. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn. Maar het afgelopen weekend heeft bewezen dat het werkt!

Betekent dit dat ik niet zenuwachtig ben? Natuurlijk niet! 42 kilometer aan een stuk rennen. 5,5 Uur achter elkaar. In een vreemd land. Ernaar toe vliegen, jetlag, ander eten. Hoe gaat mijn lichaam reageren op de vlucht? Op het tijdsverschil? Allemaal vragen die door mijn hoofd spelen. Maar ik kijk er toch vreselijk naar uit. Want als het afgelopen weekend een voorproefje is van wat ik kan verwachten aan enthousiasme langs de kant, dan wordt het een groot feest!

Ik kan me op de training richten in plaats van op details dankzij Marathons International.

Het scheelt natuurlijk wel dat ik voor mijn allereerste marathon een pakket heb gekocht bij Marathons International. Dat haalt al een groot gedeelte van de zorgvragen weg. Ik heb een Nederlands aanspreekpunt in New York. De bus is geregeld naar de startlijn op Staten Island. Er zijn mensen aanwezig die het al heel vaak hebben gedaan. Dat maakt dat ik me op de training kan richten in plaats van op details. Op naar de hele marathon!