Sport

Blessurevrij hardlopen kan echt

Blessurevrij hardlopen lijkt een utopie. Ik heb pijn in mijn heup, mijn linkervoet. Mijn achilleshiel speelt al op sinds de Boston marathon in april. De Chicago marathon heeft daar nog wat extra klachten aan toegevoegd. En dan blijkt dat iedereen in  hardloopland expert is als het aankomt op blessurevrij hardlopen. Je hoeft maar een vraag te stellen in een hardloop groep (online of offline) en je wordt overspoeld door adviezen. Ik heb daarom al krachttraining gedaan in de sportschool, Supermans en lunges tot ik er bij neerviel en de 30 dagen Plank challenge is me ook niet vreemd.  Die core moet tenslotte sterk zijn. Tot nog toe heeft het mij nog niet verder geholpen. Met de marathon van Tokyo in het vooruitzicht wist ik, dat het tijd werd om Dokter Google te ontslaan.  Via Sportrusten had ik al heel veel goede dingen gehoord over Franklin van Doesburg. Het werd tijd om de hulp in te roepen van een expert.

Jij zult nooit een six pack krijgen!

Franklin vraagt je te vergeten wat je allemaal geleerd hebt.  Al die hardloopboeken, websites en adviezen van medehardlopers: versterk je core, stretch je heupen, Pigeons,  Crabwalks, lunges. Al die informatie is niet perse verkeerd, maar wel verkeerd voor míjn lichaam.  En dus is het tijd voor een herprogrammering. Het moet toch mogelijk zijn om blessurevrij te hardlopen? Ik moet leren vanuit mijn rug te lopen, in plaats vanuit mijn buik. Mijn benen te strekken, in plaats van mijn knieën te heffen. En die schouders mogen ook best losser: mijn inner Rocky krijgt eindelijk een kans.

“Strek je benen!”
“Buig je armen!”
“Staartbeen naar achteren!”
“Schouders los!”
“Kortere passen!”

Het duurt twee sessies, waarin een enthousiaste Franklin me met heel veel geduld leert hoe mooi hardlopen kan zijn. En als het de natuurlijke beweging is die bij mijn lichaam past, dan kost het ineens heel wat minder moeite. Tot nog toe voelde hardlopen als ploeteren. Ik rende door mul zand. Maar na 2 dagen trainen, voel ik het. Een brede glimlach breekt door. Niet alleen bij mij: ik zie Franklin stralen. Het is hem wéér gelukt. En dan begint het echte werk.

Hardlopen doe je misschien 1 uur per dag. Maar hoe zit jij op je bureaustoel?

Want hardlopen doe ik misschien een uur of 1,5 uur per dag. Maar hoe slaap ik? Hoe zit ik aan mijn bureau? Als ik fiets, hoe hoog staat mijn zadel? En wat blijkt? De pijn in mijn voet wordt niet veroorzaakt door hardlopen. Ik zit verkeerd op mijn bureaustoel! Toch al snel 6 uur per dag. Dat is behoorlijk wat tijd om mijn lichaam bloot te stellen aan een verkeerde gewoonte. Samen met Franklin neem ik ook de oefeningen door, zoals ik die heb geleerd in de sportschool (en YouTube!). Tot mijn grote opluchting mag ik het planken vergeten: “Je kan planken wat je wilt, jij zult nooit een six pack krijgen! Je rugspieren, daar zit jouw kracht. Gebruik je rug!” . Het bridgen blijft echter. Evenals de Pigeon. Maar daar stopt de les niet. Franklin leert me ook wat ik wel en wat ik niet mag ijsen, zes keer per dag.

Het duurt twee weken. Twee weken van héél bewust op mijn bureaustoel zitten, twee weken elke stap analyseren, strekken dat been, optillen die heup, boks er maar op los tijdens het lopen. Vier keer per dag ijssen (sorry, Franklin, meer dan 4x lukt echt niet!). En dan merk ik het: ik word ’s nachts niet meer wakker van de pijn in mijn heup. Ik hoef niet meer te stoppen tijdens het hardlopen uit angst iets te forceren. Ik kan pijnloos hardlopen!

Blessurevrij hardlopen!

Dat niet alleen. Ik ben op dit moment 4 weken verwijderd van de start van de Tokyo marathon. Ik ren 6x per week in plaats van 4x per week en ren ik het dubbele aantal kilometers dan ik rende voor de Chicago marathon. En blessurevrij! Franklin heeft gelijk: Wat kan hardlopen toch mooi zijn!