Alles kan in de overgang!
“Zeg het eens. Wat kan ik voor je doen?”. Mijn huisarts kijkt me afwachtend aan. Opnieuw. Sinds ik de 50 gepasseerd ben, heb ik haar al vaker gezien dan in de 20 jaar daarvoor. Is het niet vanwege een bloeding die niet meer ophoudt, dan wel voor een ontsteking die hardnekkig de kop blijft opsteken, pijnlijke borsten of buikpijnen die zelfs met een overdosis Feminax niet minder worden. Dit keer is mijn reden voor bezoek de ongesteldheid die weg blijft. Stiekem ben ik blij: zou ik dan eindelijk verlost zijn van die maandelijkse ellende? Zo erg zou ik dat echt niet vinden!
Laten we er niet omheen draaien: álles kan in de overgang!
Alleen, mijn lichaam begrijpt het nog niet helemaal en is het duidelijk niet met de eierstokken eens.
Dus geniet ik al wekenlang van ontstekingen, slaap ik slecht, is mijn weerstand op vakantie en zijn de buikkrampen in overdrive. Net als de hunkering naar chocolade trouwens. Ik ben echt al wekenlang aan het pms-en. En hoe graag ik ook zou zeggen hoera, ik heb de laatste menstruatie gehad, dit wekenlang aanhikken tegen ongesteld worden is chagrijnig makend. Ik ben al weken zo heerlijk humeurig.
De belangrijkste oorzaak hiervoor is natuurlijk onzekerheid. Ben ik er dan echt doorheen? Zou het echt zo simpel zijn? Of zou het zo kunnen zijn dat ik nu pas begin aan die onzekere periode van het onregelmatig menstrueren? Want laten we er maar niet omheen draaien: álles kan in de overgang. En totdat je echt een heel jaar niet meer gemenstrueerd hebt is niks zeker.
Je kunt van de ene dag op de andere stoppen met menstrueren. Zomaar. Zonder klachten, zonder ellende. Je bent doorheen. Maar helaas zijn die vrouwen de uitzondering op de regel. Over het algemeen duurt de weg naar de menopauze 4 tot 10 jaar. Laat dat even tot je doordringen: 10 JAAR! Het kan zijn dat je psychische klachten krijgt en je zelf helemaal niet meer herkent. Incontinentie kan een lastig probleem worden. Je wint aan vaginale droogheid, maar verliest je zin in seks. Zaken als geheugenverlies, spierkrampen, hartkloppingen, slapeloosheid.
Ach, de lijst is eindeloos. Het kan vijf maanden duren, 4 jaar, 10 jaar. De menstruatie kan langer duren, of juist korter. Langer wegblijven. Of juist korter op elkaar volgen. En omdat je echt álles onder de noemer overgang kunt plaatsen, is het natuurlijk lastig voor een dokter om te bepalen wat de volgende stap is. Afwachten? Verder onderzoek? Een luisterend – en vooral begripvol – oor kan al heel veel betekenen.
De vijf fases van de overgang zijn inmiddels wel in kaart gebracht, maar het probleem is dat niemand kan zeggen hoe lang elke fase duurt. Het zal per vrouw verschillen. Duurt fase 2 misschien twee maanden? Twee jaar? En fase drie dan? Ook de huisarts kan in mijn geval even niet anders concluderen dan dat mijn afweersysteem van slag is, omdat mijn hormonen in de war zijn. Om onderliggende oorzaken uit te sluiten besluiten we dat een bloedonderzoek op dit moment de enige mogelijke actie is. Met het van slag zijn van de hormonen, kan ook de balans in de vitamine en mineralenhuishouding weg zijn. Tijd dus om die onder de loep te nemen.
Het ziet ernaar uit dat mij niks anders rest dan doorploeteren. En accepteren dat het lichaam nog niet helemaal klaar is voor de grote overgang. Want ik had haar spreekkamer nog niet verlaten of een bezoekje aan het toilet was genoeg om te beseffen dat ik die laatste fase nog lang niet had bereikt. Maar wat duurt die aanloop lang!
Reacties
11 years and counting 😉
Wow. Echt? Zo lang al. Het blijft ploeteren vind ik, die overgang.
We dragen ons lot 😉 er zit niets anders op…