Sport

Waarom rust zo belangrijk is voor je marathon training

De weg naar de New York marathon is zwaar. Zo positief als ik was in het begin, ik had er niet op gerekend dat mijn lichaam me in de steek zou laten tijdens de marathon training. En het ging zo lekker. Ik lag superstrak op schema. Het opbouwen van de kilometers ging lekker. Ik had er plezier in. Ik voelde me geweldig. Sterk. En toen ging ik eigenwijs doen. En deed wat ik zelf altijd iedereen afraad: ik luisterde niet naar mijn eigen lichaam. Nou ja, ik luisterde wel, natuurlijk hoorde ik de signalen wel. Maar ik negeerde ze met dezelfde vaart.

Eigenwijs. That’s me!

Rust? Dat heb ik toch niet nodig. Stom, stom, stom. Het begon met een simpele ontsteking. Eentje die om een behandeling met antibiotica vroeg. Het hielp. Natuurlijk hielp het. Antibiotica helpt altijd snel. Maar het was een lange kuur. Die heel wat vroeg van mijn lichaam. Ik voelde me na een week al heel veel beter. Koorts was weg. De pijn ook. Ik voelde me goed. Dus ach, wat nou rust nemen om mijn lichaam te laten herstellen? Die 27 kilometer die doe ik wel even. Niks mee te maken dat ik een week lang geen kilometers had gemaakt. Gewoon sterk zijn! Niet zeiken. Dit kun je. Noooooouuu, daar dacht mijn lichaam echt anders over!

Marathon training vraagt om discipline. Ook als het op rust aankomt.

Kijk, het is simpel: ik ben een beginnende renner. De NYC marathon zal mijn allereerste marathon worden. Maar ik weet ook wel dat ik die 42 kilometer echt niet ren op een krentenbolletje en een trainingspatroon van af en toe een beetje hardlopen. Nee, wil ik met een glimlach over de finish komen, dan zal ik toch een klein beetje harder moeten trainen. Het internet staat vol met alwetende adviezen, trainingsplannen en renclubs die je daarbij helpen. Je hoeft het dus nooit alleen te doen!

Het trainingsschema van Jeff Galloway is lichamelijk niet zo zwaar en bereid je voor op een blessurevrije marathon. 

Maar hoe haal je de juiste adviezen uit die wirwar. En welk trainingsplan is goed voor jou? Ik heb gekozen voor Jeff Galloway. Zijn plan voor de marathon training is lichamelijk niet zo ontzettend zwaar. Het past perfect in mijn werkweek. Mijn lichaam went langzaam maar zeker aan de afstanden. Je loopt twee keer per week dertig minuten en in het weekend een lange ren, om kilometers te maken. Zonder enige moeite bracht het schema van Jeff Galloway, mij naar de halve marathon.

Ik was zo ver dat ik om de week een halve marathon, of zelfs verder, liep. En ik vond het zalig. Ik voelde me geweldig. En ik twijfelde er niet aan dat ik zo ook een hele marathon zou kunnen lopen. Maar het doel van zo’n plan is, in ieder geval bij Jeff Galloway, om je zonder blessures en goed voorbereid naar de start te krijgen. Dat betekent dat je de rust die hij voorstelt ook écht inbouwt. En niet meer van je lichaam vraagt dan je lichaam aankan. Goed luisteren dus! Niet alleen naar je lichaam, maar ook naar het plan. En vooral niet verder rennen dan het schema aangeeft.

Het is echt waar: rust is net zo belangrijk als het opbouwen van de kilometers. 

Het mooie van het schema van Jeff is ook dat het zelfs tijd overlaat om ziek te worden, of een langere rustperiode te nemen. Ik had alle tijd. Echt! En toch. Na een week relatieve rust, begon het te kriebelen. De koorts was weg, de pijn verdween en het weekend kwam. Het was prachtig weer. Zonde om zo’n perfect hardloopdag voorbij te laten gaan. Toch?

Wat natuurlijk ook meetelt is de angst dat teveel rust ten koste gaat van je fitnesslevel. En dat je dus aan het eind van de rit te weinig getraind hebt om de marathon goed te finishen. En dus trok ik mijn hardloopschoenen aan en zette mijn verstand op nul. Letterlijk. Anders kan ik het niet verklaren hoe stom ik was. 27 kilometer stond er op het schema. Niet even een paar weken terug in het schema om het weer rustig op te pakken en mijn lichaam te laten wennen. Nee joh: 27 kilometer! Niet aanstellen, gewoon doen.

De eerste 15 kilometer gingen heerlijk. Ik had wel het gevoel dat het me iets meer moeite kostte dan normaal. En dat ik eigenlijk iets langzamer had moeten beginnen. Mijn linkerheup ging protesteren. Maar het ging zo lekker. En dat na een week ziek zijn. Geweldig toch. Negeer die pijn, loop door. En toen kwam kilometer 22. Nog maar vijf kilometer te gaan. Ik was al bijna thuis!

En ja hoor, daar waren ze, de horror van elke hardloper: darmkrampen!

Maar mijn maag begon alarmerend te rommelen. Mijn benen voelden aan als pap. Ik begon om me heen te kijken of ik misschien ergens me af kon zonderen van al die mooi weer wandelaars en wielrenners om mijn buik te ontlasten. De horror van elke hardloper. Ik hoorde mijn Whatsapp piepen. Mijn man: “Gaat het nog?!  Je bent wel erg lang weg.” Ik stond stil. Langs de Amstel, met het mooiste uitzicht dat je in omgeving Amsterdam maar kunt vinden op zo’n prachtige dag. En ik begon spontaan over te geven. Ik probeerde mijn benen weer in renmodus te krijgen.

Maar verder dan een wankelende schuifelpas kwam ik niet.  

“Wil je me komen halen? Het gaat niet meer.” Was het te warm vandaag? Had ik niet genoeg gedronken? Gezonder moeten eten? Minder ver moeten rennen? Langer moeten wachten tot ik weer ging rennen? Ik parkeerde mijn lichaam pardoes langs de Amstel en wachtte op mijn wederhelft. En overdacht mijn zonden. Het was er maar één: niet luisteren naar mijn lichaam. Ik zal niet de eerste hardloper zijn die dit overkomt. Het blijft een lastige afweging voor de hardloper: waar loop je doorheen en wanneer is het verstandig om rust te nemen.

Mijn heup bleef nog een week pijn doen. Zozeer dat ik helemaal niet kon hardlopen. Nog geen 10 meter. Ik heb enorm geluk gehad. Ik denk dat ik er heel verstandig aan heb gedaan door na 22 kilometer te stoppen. Als ik geen hulp had ingeroepen was de schade waarschijnlijker veel groter geweest.  Een weekje extra rust en mijn lichaam lijkt nu wel weer klaar voor een eerste training. Een voorzichtige 5 kilometer lijkt me een mooi begin. Wish me luck!