Holy shit. Ik heb het gedaan! Nog steeds kan ik niet geloven. Ik heb daadwerkelijk mijn eerste marathon gelopen. In New York. En het was een zo overweldigende ervaring dat ik nog steeds moeite heb om de woorden te vinden die deze dag eer aan doen. Ik heb er 05 uur 40 over gedaan. Dat is 15 minuten langer dan ik had gedacht. Maar dat is natuurlijk niet het belangrijkste. Ik heb de New York Marathon uitgelopen: 42.2 fucking kilometer.
De New York marathon is zo’n mooi evenement, ik zou hem iedereen aan willen raden. En als je niet wil lopen, ga dan als supporter!
Ik heb hem binnen. Die hard bevochten 1e medaille voor een marathon. Ik zou deze ervaring iedereen willen aanraden. De positieve energie die je krijgt, niet alleen van het lopen, maar ook van de supporters is nergens mee te vergelijken. Nee, om de “maar hardlopen is slecht voor je lichaam-aanhangers” maar meteen de mond te snoeren: ik heb me niet helemaal kapot getraind. Met het schema van Sportrusten heb ik heel verstandig de kilometers opgebouwd. Ik heb getraind op hartslag en ademhalen. En het werkte. Mijn blessures hielden zich koest. Pijntjes heb ik nauwelijks gehad. En mijn geest, met wie ik eigenlijk gedacht had de grootste strijd te moeten leveren, die kreeg geen kans om me naar beneden te halen gedurende die 42 kilometer.
De mensen langs de lijn schreeuwen je naar de finishlijn van de New York Marathon.
Was het niet zwaar dan? Natuurlijk wel! Van te voren hadden we gehoord dat de eerste brug, de Verrazano brug van Staten Island naar Brooklyn, niet alleen lang, maar ook een aardige stijging in zich had. En er zouden nog 4 bruggen volgen. Zwaar dus! Maar ik vond vooral die laatste 3 kilometer in Central Park tegenvallen. Het wordt al donker. Je realiseert je hoe lang je al onderweg bent. Dan moet je óók nog een stukje klimmen. En dat stelden mijn benen niet echt op prijs met de finishlijn al in zicht. Daar is in onze vlakke landje bijna niet op te trainen.
De wachttijd op Staten Island, in de kou, viel me nog het zwaarst. Het was een gevecht tegen de zenuwen.
Het zwaarste? Dat was het wachten in het Starters Village bij Fort Wadsworth op Staten Island tot we eindelijk mochten starten. De bus van Marathon International haalde ons om 05h45 bij het hotel in Brooklyn op. Mijn start (wave 4) was om 11h00. Logisch dat je denkt, wat achterlijk vroeg. Maar als 58.000 mensen naar hetzelfde start punt moeten, waarna vervolgens de wegen afgesloten worden zodat diezelfde 58.000 mensen kunnen gaan rennen, dan begrijp je wellicht wat een enorme organisatie hierachter zit. En dus zat ik op Staten Island om 06h30 naar die imponerende Verrazzano brug te kijken, met mijn slaperige hoofd. Ontbijtje in mijn tas. Alle tijd dus om zenuwachtig te worden.
In september heb ik een beetje vals gespeeld door een halve marathon te rennen. Maar dan nog, totdat je finisht blijft het onzeker: heb ik genoeg getraind? Heeft de jetlag een slechte invloed op mijn conditie? Kan ik het wel? Waar ben ik aan begonnen! Gelukkig is er genoeg afleiding in het Starters Village. Er zijn therapy dogs. Het werkt echt rustgevend om je aandacht aan zo’n hondje te geven en aan de rijen te merken, waren mijn zenuwen niet de enige die tot stilte gemaand moesten worden. Dunkin’ Donuts deelde koffie en thee uit. En mutsen! Laat ik nou de mijne verloren zijn onderweg. En ze hadden nog wel zo’n mooi TCS NYC Marathon 2017 embleempje. Ik weet het, er zijn ergere dingen, maar ik had graag zo’n muts mee naar huis genomen.
Dit jaar werd 39.000 kilo kleding opgehaald voor Goodwill. De hoeveelheid is afhankelijk van het weer. In 2014 werd bijna 94.000 kilo kleding opgehaald tijdens de Marathon van New York.
Over kleding gesproken. Het kan koud zijn in november in New York. Niet raadzaam dus om om 7 uur ’s ochtends de uren af te tellen in een rentopje en capri. Ik had beenwarmers aan, handschoenen, reddingsdeken, vuilniszakken bij me om op te zitten, een oude broek die ik over mijn renbroek had aangetrokken, een oude fleece, die al heel lang op de nominatie stond voor de kledingrecycle. Ik ben niet de enige die dit doet. Overal in het het starters dorp en bij de start staan grote bakken waar je je overtollige kleding kwijt kunt. Dit jaar is tijdens de marathon 39.000 kilo kleding opgehaald voor het goede doel. Iets minder dan de helft van vorig jaar, maar de hoeveelheid is afhankelijk van de weersomstandigheden. Het superkoude en winderige marathonjaar 2014 leverde 93.893 kilo kleding op voor GoodWill. Zie je die stapels kleding liggen op de brug? Dat wordt na de laatste startronde allemaal opgehaald.
Tijdens het wachten kun je je eigen meegenomen ontbijtje opeten of je kunt bij Dunkin’ donuts een bagel halen. Het Brooklyn Fairfield Inn had iedere dag versgebakken bagels liggen van een lokale bakkerij, in alle soorten. En roerei. En vegetarische burgertjes, vers fruit en gekookte eieren. Ik heb dus geen moment getwijfeld: voor ik in de bus stapte heb ik een heerlijke bagel genomen met roerei. Ik kon natuurlijk niet weten dat ook de organisatie van Marathon International nog een ontbijt-to-go had verzorgd voor in de bus. Een beetje uitgebreid ontbijtje.
Om 09h30 ging de eerste wave van start in de New York marathon: de elite renners.
Tegen de tijd dat ik naar de start ga, zijn die al bijna gefinisht. Met 58.000 starters is de New York marathon heel efficiënt ingedeeld in 4 waves die weer elk 5 startgroepen hebben. Ik zat in de laatste wave, maar eerste groep van wave 4, groep A. Ik kan niet anders dan bewondering opbrengen voor de organisatie, de efficiëntie en het enorme enthousiasme van de vele duizenden vrijwilligers.
Met 58.000 renners is de TCS NYC Marathon de grootste marathon ter wereld. De efficiëntie van de organisatie is bewonderenswaardig. Maar dat geldt ook voor het enthousiasme van de duizenden vrijwilligers en miljoenen supporters.
Om elf uur was het moment dan eindelijk daar. Ik zette mijn eerste stappen op de Verazzano brug. Wat een emotioneel moment. En vanaf dat moment heb ik geen seconde meer zenuwen gehad. Ik heb 5,5 uur gerend met een glimlach op mijn gezicht. Het was ronduit geweldig! Via de app van NYC marathon konden supporters thuis hun lopers volgen. Met een update om de 5 kilometer geeft die app een redelijk accurate positie weer van de hardlopers. Dochterlief kon mij op die manier op maar liefst drie punten opwachten. In Brooklyn, in Queens en in Central Park. Wat was het fijn om daadwerkelijk iemand langs te lijn te hebben die ik ken!
Als je zorgt dat je naam duidelijk zichtbaar is, kom je aan support niks te kort. Onvermoeibaar staan de New Yorkers iedereen aan te moedigen.
Ik had mijn naam op mijn borst staan, dus ik bleef high fives uitdelen. “Come on, Karin, you can do it!” ” You look strong, Karin!” “Almost there, Karin, smile!”.
Maar toch, om het trotse gezicht van mijn dochter te zien geeft toch net dat extra zetje. Vooral in Central Park waar mijn benen het echt zwaar hadden. Die laatste drie kilometer, omhoog, in het donker, bocht na bocht die steeds opnieuw niet de finishlijn laat zien: het was zwaar. Volgens mij maakt het ook niet uit, hoe vaak je de marathon loopt: het moment dat je de finishlijn passeert is zo emotioneel. Het is voor mij 21 kilometer verder dan ik ooit heb gerend. Het was waar ik het hele jaar voor getraind had. Schema’s uitgeprobeerd, zodat ik niet met een blessure aan de start zou staan. Teleurstelling meegemaakt, omdat mijn lichaam me in de steek laat. Vreselijk leuke, positieve mensen leren kennen.
De New York marathon van 2017 was alles wat ik ervan verwacht had toen ik me inschreef in februari. En meer. Elke kilometer was een feestje. En ik kan het echt iedereen aanraden. Doe je het niet als hardloper, voeg je dan bij de overige 2,5 miljoen toeschouwers. Echt, het is de moeite waard!
