Ik ben overstag: toch aan de hormoontherapie
Ik weet nog exact het moment dat ik overstag ging. Het was drie uur ’s nachts, ik lag naar het plafond te staren, badend in het zweet. Nog geen vijf minuten daarvoor had ik alle dekens van me af gegooid. Voor de zoveelste nacht op rij. Mijn lijf liet het in rap tempo afweten. Elke ochtend had ik minimaal een half uur nodig om me te ontvouwen uit de slaapkreukels. En in die nacht, 365 dagen na mijn laatste menstruatie, herinnerde ik me de woorden van de gynaecoloog: “Je kunt altijd terugkomen als je toch voor hormoontherapie wilt gaan”.
Mijn lijf liet het in rap tempo afweten
Drie jaar eerder was ik er nog heilig van overtuigd dat hormoon subsitutie geen oplossing was voor de overgangsklachten. Mijn ervaring met de Mirena spiraal was zo slecht bevallen, dat ik er ook een beetje bang voor was geworden. Ik had me dan ook voorgenomen nooit meer aan pillen, injecties of anderszins toegevoegde hormonen te beginnen. Maar ja, toen kreeg ik steeds vaker een opvlieger en mijn stemmingswisselingen werden al even angstaanjagend. Ver achter me lag de tijd dat ik al in dromenland was, voordat mijn oor het kussen raakte.
Door mijn slechte ervaring met de Mirena, was ik bang voor toegevoegde hormonen
Toch liet ik de aftakeling nog voortduren. Tenslotte moeten alle vrouwen door de overgang. Onze moeders deden het. Evenals onze grootmoeders en overgrootmoeders. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn oma ooit heb horen klagen over de overgang. Waarom zouden wij die natuurlijke gang van zaken dan verstoren door hormonen toe te voegen? Daarnaast, de algemene gedachtengang is nog steeds, dat hormoontherapie slecht voor je gezondheid zou zijn. De weerstand tegen deze behandeling is dus groot, ook in de medische wereld.
Hormoontherapie: de hormonen toevoegen die we door de overgang kwijtraken
Maar wat als het leven tijdens en na de overgang een stuk leuker wordt met toegevoegde hormonen? Wat als ik door hormoontherapie weer aan een stuk door slaap? Geen opvliegers meer heb? Waarom zou ik het mezelf moeilijker maken dan nodig is? Ik was zo intens moe: van mijn huilbuien, van mijn gebrek aan energie, de pijn in mijn gewrichten, van mezelf. Als de kwaal maar erg genoeg is, ga je vanzelf een oplossing overwegen. En dus heb ik sinds kort op mijn bil een hormoonpleister met oestrogeen en slik ik elke avond een capsule met progesteron. Om de hormonen aan te vullen die door de overgang minder aangemaakt worden.
Ik hoef mezelf niet meer uit de slaapkreukels te vouwen
Nu, 3 maanden verder, vraag ik me af waarom ik het mezelf zo moeilijk heb gemaakt. Binnen twee weken na de eerste oestrogeen pleister sliep ik weer aan een stuk door. Ik ben vergeten hoe de opvliegers voelen. Het duurde iets langer voor die verdwenen, maar de laatste twee maanden heb ik ze niet meer meegemaakt. Zelfs mijn gewrichtspijnen zijn grotendeels verdwenen. Ik heb in de ochtend niet meer een half uur warmloop tijd nodig, de stramheid is verdwenen.
Wat is toch die weerstand tegen hormoontherapie, waardoor ik een hele tijd de voorkeur aan anti depressiva heb gegeven. En al die tijd waren mijn overgangsklachten heel simpel op te lossen met een pleister op mijn bil.