Sport

4 Marathons in een jaar. Het kan! Zelfs in de overgang.

Mijn voeten voelden alsof ik op naalden liep. Mijn knieën protesteerden uit alle macht. Ik had net mijn laatste gelletje genomen. De trommels van de drumband langs de route probeerden me weer op te monteren. En toen kwam de poort van Chinatown in zicht. Dit betekende dat ik op 35 kilometer zat in de Bank of America Chicago Marathon. De pijn in mijn voeten leek zo belangrijk niet meer. Met nog 7 kilometer wist ik: ik ga dit jaar 4 marathons halen! De finishlijn in Grant Park lonkte. 

Het staat nog heel zuiver voor de geest, hoe ik twijfelde voor de start van mijn eerste marathon. Kon ik dit wel? Had ik genoeg getraind? Hoe zou mijn lichaam reageren? De eerste 14 kilometer tijdens de TCS New York City marathon gingen voorbij en ik voelde me prima. Het publiek aan de kant was geweldig motiverend. De tweede 14 kilometer gingen voorbij en geen man met de hamer, geen darmkrampen, buikkrampen, geen hoofdpijn. Alle horror scenarios had ik in mijn hoofd al afgespeeld.

Toen ik het 28 kilometer punt bereikte wist ik zeker: die laatste 14 kilometer gaat me ook lukken!

Ging het makkelijk? Nee natuurlijk! Maar dat lijkt me ook niet de bedoeling van een marathon. Deed het geen pijn dan? Nou, die laatste kilometer, omhoog in Central park, ik kan je vertellen: mijn kuiten protesteerden uit alle macht. Mijn dochter stond op het 40 kilometer punt op me te wachten en ik riep: “Ik kan niet stoppen! Als ik nu stop, kom ik nooit meer op gang!”. Zó moe, in elke vezel van mijn lichaam. Maar die geweldige energie die je weer krijgt als je de finish bereikt is met niets te vergelijken. Ik kan het! 42,2 Kilometer- 26.1 Mile! Mijn 50-jarige lichaam kan veel meer aan dan ik ooit had gedacht. Het programma van Sportrusten wierp zijn vruchten af en mijn schema klopte.

Kijk, de training voor de marathons heeft me al aardig geholpen gedurende mijn aanloop naar de menopauze. Opvliegers heb ik niet: als ik al zweet dan komt dat omdat ik zo hard gelopen heb de dag ervoor. Pijn in de buikstreek is wat makkelijker te negeren, als ik bang ben dat die pijn in mijn kuit anderhalf jaar training naar de knoppen kan helpen. Of als de darmkrampen de buikkrampen overheersen.  Ik ben er ook van overtuigd dat het rennen mij gezonder heeft gemaakt. Niet alleen ben ik me  gaan verdiepen in voeding, ik heb ook mijn eetpatroon aangepast. Niet onbelangrijk: ik slaap beter en ik neem rust als mijn hartslag aangeeft dat rust belangrijker is dan kilometers maken. Bijkomend voordeel: de aanpassingen in mijn voedingspatroon hebben ook de overgangsklachten verminderd.

Ik werd overvallen door de post marathon blues. Daar is maar een oplossing voor: inschrijven voor de volgende marathon!

Na New York viel ik echter in een zwart gat. Ik was niet meer aan het rennen te krijgen. Mijn doel was weg! Anderhalf jaar heb je getraind, gegeten en geslapen met maar een doel: die 42 kilometer rennen. En dan? Wat gebeurt er dan? Tja, niks dus. Hoe lekker ik het rennen ook vind en hoe goed ik me er ook bij voel, ik heb blijkbaar een doel nodig om aan het trainen te gaan. Anders ben ik niet vooruit te branden. Dus toen een vriendin vertelde dat haar ren partner haar in de steek had gelaten voor de marathon van Liverpool, hoefde ik niet lang na te denken. Ik schreef me in voor Liverpool.

Opnieuw 100 dagen trainen met Sportrusten. Tenslotte had dit programma al 1 keer succesvol naar een marathon geleid. Met 419 kilometer op de teller moesten mijn benen het voor elkaar kunnen brengen. Ter vergelijking: voor NYC had ik 361 kilometer in de benen.

Wat heeft de Liverpool Rock & Roll marathon een geweldig parcours.

Liverpool mag wel een maatje minder wat heuvels betreft, maar verder is het parcours prachtig:  om het Everton stadion heen, onder het Liverpool stadion door, finish en start bij het Albert dock, turn point op Penny Lane. Eén groot feest, heel Liverpool viert feest in het marathon weekend, You’ll never walk alone was nog nooit zo waar. Het was 28 graden, ongelooflijk warm. In combinatie met het heuvelachtige parcours maakte dat een zware strijd. Niet echt ruimte om mijn tijd veel te verbeteren. But who cares? Ik had plezier met de muziek langs de route. De heuvels nam ik voorzichtig, uit angst dat mijn linkerkuit het zou begeven en tóch liep ik 5h37. Drie minuten sneller dan in New York.

De heuvels van Liverpool waren killing. Maar tijd was onbelangrijk. Ik had plezier!

De BMW Berlin marathon, september 2018 was alles wat ik ervan verwachtte. Opnieuw had ik het 100 dagen programma afgewerkt. Het was een mooie marathon, publiek was enthousiast, parcours is historisch, de finish onder de Brandenburg Tor was monumentaal, het weer werkte mee.

Het werd een historische dag toen Eliud Kipchoge een ongelooflijke 2:01:19 rende.

Alleen: ik had hard gewerkt voor een sub 5. Ik was zo teleurgesteld in mezelf. Had ik dan echt die intensieve trainingen zo hard getraind voor niks? En had ik voor niks 465 kilometer gelopen in 100 dagen training.  Ik was domweg teleurgesteld, omdat ik in de tijdval getrapt was. In plaats van te genieten van elke kilometer, had ik mezelf onder druk gezet. Totaal onzinnig! Ik rende niet voor een snelle tijd. Niet voor geld. Niet voor roem. Ik rende omdat ik me dan geweldig voel. Ongeacht tijd of verdienste. Dus geen enkele reden om te blijven hangen in dat onzinnige gevoel van falen: ik had zojuist mijn beste marathon ooit gerend!

Ik had niet gefaald! Zojuist had ik mijn beste marathon ooit gerend. 

Buiten dat, nu had ik Chicago nog in het vooruitzicht. Dus direct na de finish van Berlijn besloot ik dat tijd onbelangrijk was voor Chicago. The Bank of America Chicago Marathon is voor fun. Chicago moest weer een feestje worden, zoals New York was. Chicago was zo dicht op Berlijn dat ik toch niet van mijn lichaam kon verwachten dat ik voluit kon gaan. Het kon daar stormen, waaien, regenen of afschuwelijk warm zijn. Ik heb in Chicago dagen van 28 graden meegemaakt en dagen van 8 graden, allemaal in de tijdspanne van een week.

Op de marathon dag gedroeg het weer zich perfect: 17 graden, bijna geen wind.

Okay, een beetje regen de eerste 2 uur, maar dat is altijd nog beter dan 28 graden met een vochtigheid van 96%! En hoewel mijn benen het echt zwaar hadden na 35 kilometer, wist ik ook nu weer: dit ga ik halen. Al moet ik kruipen! Mijn knieën waren echt niet dankbaar dat ik ze opnieuw blootstelde aan een marathon, zo snel op Berlijn. Mijn voeten verlangden naar een massage. Maar: geen blaren, geen blessures, geen schaafplekken. Die laatste 7 kilometer waren zwaar. Ik haalde de finish in 5h07. Dat is 33 minuten sneller dan in New York 11 maanden daarvoor.

Heel veel mensen, voornamelijk niet hardlopers, hebben me aangesproken op het feit dat het niet gezond zou zijn om meer dan 2 marathons in een jaar te rennen: ik heb er vier gerend dit jaar. Elke marathon weer sneller dan de vorige. Het is dus zeker te doen. Maar het vereist trainen, goede voeding, discipline en vooral aanpassen van je tempo en luisteren naar je lichaam. Rust nemen wanneer het nodig is. Een bezoek aan de dokter als je bevestiging wilt dat alles okay of als je twijfelt over een blessure. Verwacht vooral niet dat je alle marathons in 3 uur of zelfs 4 uur kunt rennen. Dan stel je namelijk heel andere eisen aan je lichaam.

Er is een levensgroot verschil tussen een recreatief hardloper en een elite loper. Want Eliud Kipchoge rent een historische marathon in 2:01 en dat vraagt ontzettend veel van je lichaam. Natuurlijk heeft je lichaam dan tijd nodig om te herstellen. De man is een ongelooflijke inspirerende hardloper, maar wat hij vraagt van zijn lichaam, kun je maar 1 of op zijn hoogst 2 keer  volbrengen in een jaar. Maar ik?

Ik doe 5+ uur over een marathon en heb geen spatje spierpijn de volgende dag.

Ik wandelde de dag na de Bank of America Chicago Marathon 20 kilometer door de stad. Na Liverpool wandelde ik zonder spierpijn de trap van het vliegtuig af. Niet dat ik de dag erna opnieuw een marathon kan rennen, maar ik ben echt binnen een week wel weer fit genoeg om een paar kilometer te rennen. In mijn tempo is het zeker mogelijk om meer marathons per jaar te rennen.

4 Marathons is duidelijk mijn limiet. Ik weet dat ik zei dat ik zo graag NY nog had willen lopen dit jaar, maar nog een marathon zit er dit jaar echt niet meer in!

Al  in de laatste kilometers van de marathon van Chicago wist ik, dat mijn lichaam zijn max had bereikt qua marathons dit jaar: mijn knieën protesteerden te hard en mijn voeten voelden alsof ik op naalden liep. Toch voelde het als een overwinning toen ik de finishlijn over kwam. Ik had 4 marathons gerend in 11 maanden tijd. En elke marathon weer sneller dan vorige.

Ik ben een beginnende 50+ renner

Die 4 marathons in een jaar hebben mij zoveel geleerd het afgelopen jaar. Over mijn lichaam, over mijn mogelijkheden, voeding, waterhuishouding, hartslag, fitness, mentale gesteldheid, doorzetten als het zwaar wordt, invloed van cyclus op mijn hartslag en daarmee op resultaat. Ik heb ontzettend veel hardloop boeken gelezen, documentaires gekeken, recepten geprobeerd. En ik ben ervan overtuigd dat ik nog steeds sneller kan. Dat die sub 5 erin zit. Maar dat zal dan wel moeten wachten tot volgend jaar. Mijn benen hebben dit jaar wel even genoeg kilometers gemaakt.

Marathon NYC november 2017: 5h40
gemaakte km in training: 361
gemiddelde HR142
Dag in cyclus: 2

Marathon Liverpool mei 2018 : 5h37
gemaakte km in training 419
gemiddelde HR157
Dag in cyclus: 29

Marathon Berlijn september 2018 5h15
gemaakte km in training 465
gemiddelde HR150
Dag in cyclus: 29

Marathon Chicago oktober 2018 5h07
gemaakte km in training 521
gemiddelde HR154
Dag in cyclus: 20