Overgang

Kort Lontje

“Dit was wel het laatste dat ik verwacht”. De arts kijkt me aan met begrijpende blik: “Ja, je denkt al snel aan opvliegers, stemmingswisselingen of een kort lontje. En het uitblijven van menstruatie. Maar dit niet inderdaad. Het hoort er toch echt helemaal bij, bij de overgang.” “Nou”, probeer ik nog grappig te doen, “dat lontje is bij mij anders echt wel korter geworden hoor!”. Ze begrijpt dat ik de situatie luchtig probeer te houden, maar laat me toch niet gaan zonder een laatste waarschuwing: “Denk erom: als het over twee weken nog hetzelfde is, wil ik je terugzien! Niet te lang door blijven lopen!”.

Ze doelde op mijn menstruatie. Die nog geen dag had overgeslagen de afgelopen maand. Ik was al bijna een maand lekkende. En dit ging gepaard met alle gebruikelijke ongemakken. Inclusief de heftige stekende pijn in de onderbuik, die me al twee jaar lang overvalt iedere menstruatie. Maar ja, dan duurt het drie dagen. Op zijn hoogst. Dat is nog te overzien. Maar een maand? Die pijn, zo verzekerde mijn huisarts me, werd veroorzaakt door de eierstokken. En juist die waren niet al te lang geleden nog gecheckt op vleesbomen en cystes en andere ongewenste aanhangsels en ze waren door de deskundigen in orde bevonden. Ook mijn uitstrijkje was goed, dus bij de baarmoeder lag de oorzaak ook niet. 

Mijn eierstokken zijn aan een laatste stuiptrekking bezig

Er bleef na het uitsluiten van de meest voor de hand liggende oorzaken, maar één ding over: mijn eierstokken zijn aan hun laatste stuiptrekkingen bezig. En de dokter had gelijk: bij de overgang denk je aan opvliegers en stemmingswisselingen. Maar niet aan een maand lang ongesteld zijn. Met alles wat daarbij hoort aan stemmingswisselingen, pijn en andere ongemakken.

Ik probeerde dan wel een grapje te maken, maar fun is de laatste tijd ver te zoeken in mijn omgeving. Mijn lontje is de laatste maand bijna niet meer terug te vinden. Ik ben veranderd in een blindganger. Het ene moment lach ik om een hondje dat lucht zit te happen in een mandje voorop een fiets, het volgende moment reageer ik met een grauw en een snauw op een jonge moeder die meer oog heeft voor haar telefoon dan voor haar kind, dat vervolgens bijna onder mijn fiets rent. Ben ik dan echt in een maand tijd veranderd in die menopauzerende heks uit een van mijn vorige grumpy woman artikelen?

Er hangt constant een donderwolk boven mijn hoofd. Al dertig fucking dagen!

Mijn geduld is ver te zoeken. En het geduld van mijn omgeving langzamerhand ook. Want naarmate de pijn maar aanhoudt en het slapen evenredig vermindert, kan ik weinig dingen meer positief zien. Ik vind mezelf gewoon niet leuk meer!  En dat is een weg die alleen maar bergafwaarts kan gaan.

Maar dan, twee dagen voor de twee weken om zijn, gebeurt het. De zon schijnt! Het is een waterig zonnetje, dat is waar. Maar ze werkt hard om de mistige morgen op te vrolijken. Ik leg een hand op mijn buik en realiseer me: ik ben geen een keer wakker geworden van de pijn! De mist is niet het enige dat de zon op de vlucht heeft gejaagd: de donderwolken zijn verdreven. De wereld lijkt een stukje lichter te zijn. Zomaar. Uit het niks! Is het dan werkelijk zo simpel? Mijn lichaam heeft zichzelf weer gereset. En ik ben van plan ervan te genieten zolang het duurt. Want op onze leeftijd weet je maar niet wanneer de volgende episode zich aandient.