Ik weet nog exact het moment dat ik overstag ging. Het was drie uur ‘s nachts, ik lag naar het plafond te staren, badend in het zweet. Nog geen vijf minuten daarvoor had ik alle dekens van me af gegooid. Voor de zoveelste nacht op rij. Mijn lijf liet het in rap tempo afweten. Elke ochtend had ik minimaal een half uur nodig om me te ontvouwen uit de slaapkreukels. En in die nacht, 365 dagen na mijn laatste menstruatie, herinnerde ik me de woorden van de gynaecoloog: “Je kunt altijd terugkomen als je toch voor hormoontherapie wilt gaan”.

Drie jaar eerder was ik er nog heilig van overtuigd dat hormoon subsitutie geen oplossing was voor de overgangsklachten. Mijn ervaring met de Mirena spiraal was zo slecht bevallen, dat ik er ook een beetje bang voor was geworden. Ik had me dan ook voorgenomen nooit meer aan pillen, injecties of anderszins toegevoegde hormonen te beginnen. Maar ja, toen kreeg ik steeds vaker een opvlieger en mijn stemmingswisselingen werden al even angstaanjagend. Ver achter me lag de tijd dat ik al in dromenland was, voordat mijn oor het kussen raakte.